Gelukkig Kerstfeest

Het Zilveren Ei in de kerktoren van Eersel?

Het is een sluimerzachte winter in Riethoven. De lucht is koel maar draaglijk. De paden, die uitnodigende zandpaden rond het dorp, golven speels door het landschap. Wat zou het mooi zijn als ik er ooit zou mogen wonen samen met een liefhebbende vrouw en drie of vier kindertjes.

Al meer dan 2 maanden geleden werd mijn zoektocht naar het Zilveren Ei wreed en abrupt beeindigd (zie link). Twee maanden lang heb ik van alles geprobeerd om de daders te vinden. Herhaalde noodkreten op mijn blog, huis-aan-huis folders, het inschakelen van Generaal-Majoor. Ik heb zelfs nog in wanhoop een medium geraadpleegd. De dame kon me alleen vertellen dat mijn zesde chakra te oranje was en of ik mijn geest maar even kon laten invoelen mijn portemonnee te trekken om van deze noodlottige aandoening af te komen.

Mijn zesde chakra was te oranje

Maar het Riethovense dorp bleef zwijgen. Het hield de gelederen hermetisch gesloten. Twee maanden lang gaf het geen krimp. Ook al wist waarschijnlijk iedereen wie het gedaan hadden, de solidariteit van het dorp ging voor. Die twee maanden voelden als de machteloosheid van een onbeantwoorde brief aan een onbeantwoorde liefde. Elke dag begint met hoop op nieuws maar eindigt met de constatering dat die hoop alleen maar pijn doet.

Sudderlappen met licht aangebrande aardappels

         
De redding moest dus wel komen van buiten het dorp. En die kwam! Op tweede kerstdag worstelde ik me door de opgewarmde sudderlappen en lichtjes aangebrande kruimelaardappels bij mijn moeder heen gevolgd door haar traditionele gortpap met kruisbessenjam uit de tijd dat pa nog leefde. En na haar jaarlijkse preek over hoe slecht de kinderen het in Afrika hebben, keerde ik blij maar toch ietwat weemoedig terug naar mijn tussenwoninkje in Strijp.

Ik was een beetje aan het afglijden in het leven. De hoop op het Zilveren Ei had plaatsgemaakt voor berusting. Thuisgekomen keek ik vluchtig door mijn e-mail, zoals gewoonlijk alleen maar spam. "De enige trouwe vriend die me regelmatig mailt", dacht ik nog, "die spam". Maar toen zag ik de mail van Ferry Koolen. Een 31-jarige jongen uit Bergeijk. De tekst was als volgt.

De mail van Ferry Koolen (klik om uit te vergroten)

Hallo Harrie,

Via via ben ik aan deze foto's gekomen. Uit een betrouwbare bron heb ik vernomen dat jij hier al een tijdje naar op zoek bent.
Kerst is toch een tijd van delen, dus bij deze.
Zelf ben ik niet in het bezit van het doosje dat in Riethoven is opgegraven, Maar u kunt er van uitgaan dat dit het echte spul is.
Ik ben erg benieuwd naar wat u gaat vinden.

Groetjes,

De Kerstman.

Op de eerste 2 foto's stonden het opgegraven blikje (dicht en open):

Blikje dicht

Blikje open

En op de derde foto stond een briefje:

Het briefje!

De tekst luidde

Er in den kerktoren te Eersel boven aan den trap rechtse. Zoek in den nis naar een klein kisje

Eindelijk! In de toren van de kerk van Eersel! Hoe hadden ze dit ooit kunnen bedenken? En aangezien het handschrift van de tekst hetzelfde was als eerdere briefjes was er weinig twijfel dat dit geen grap was. Ik was weer op de rit. Ik kon niet wachten op de volgende dag dat ik de pastoor van Eersel zou mogen bellen.

Er waren wel wat vragen die me bleven bezighouden. Hoe was deze Ferry aan deze informatie gekomen? En waarom had hij mij ingelicht? En de belangrijkste vraag: zou er nog iets in de kerk van Eersel liggen? Dat is het onderwerp van mijn volgende post.