Van het Kistje naar de Muur

"den baksteen een paar duimen vanaf den grooten boom"

Ik schrijf deze blogpost vanuit het nietige Stonegate ten zuiden van Denver in de Verenigde Staten. Een keurig Amerikaans dorpje met ijverig werkende burgers. Het gras netjes gemaaid, alle auto's prima in de wax, kortom alles gebeurd hier precies zoals het bedoeld is.

Maar ik wil niet in Stonegate zijn. Zeker nu de apotheose van het Zilveren Ei (zie link) aanstaande lijkt. Mijn hart schreeuwt om Riethoven. Het lijkt wel een obsessie. Riethoven!

Waarom moest de enige nog overgebleven broer van mijn vader plots zeer ziek worden? En waarom is deze man ooit op het onzalige idee gekomen om naar de Verenigde Staten te verhuizen?

Het ziekenhuis van mijn oom

Toen mijn moeder het slechte nieuws vorige week te horen kreeg, stond haar besluit vast. Ze wilde mijn oom, die veel op mijn vader leek toen die nog leefde, nog eenmaal zien. En omdat ze geen woord Engels spreekt op "Yes", "No" en "I am Netherlander" na, zit ik hier samen met haar in deze druilerige suburb. Driemaal per dag bezoeken we het ziekenhuis met haar desolate linoleum gangen en weeeige geuren. Door deze aanhoudende martelgang weet ik niet of ik verdrietig of juist opgelucht zal zijn als het uiteindelijke einde van mijn oom nadert.

Vlak na mijn vertrek ontving ik van zowel Riethovenaar Marc van den Putte als van een Riethovense vrouw (die anoniem wil blijven) een e-mail als reactie op mijn verzoek in de Houwmouw. Zie mijn vorige oproep. Ze wisten allebei waar het ei lag, namelijk gewoon in Riethoven! Zie onderstaande kaartjes.

                   

                             De schatkaart

Dezelfde kaart in Google Maps

Hoeveel tijd had ik wel niet doorgebracht met het turen naar oude kaarten om de plek van het ei te vinden? Ik was me daarbij steeds meer op Eersel gaan concentreren, maar ook Riethoven was grondig afgekamd. Hoe had ik dit kunnen missen?

In eerste instantie dacht ik dat ik wel zou kunnen wachten totdat mijn broer Teun me over ongeveer 2 weken zou komen aflossen. Maar naarmate de tijd verstreek, maakte de angst zich beetje bij beetje meester van me. Wat nu als iemand anders het ei zou opgraven? Een zilveren ei uit 1784 is toch heel wat waard in deze crisistijd. Wat kon ik doen vanuit de Verenigde Staten om dit te voorkomen?

Plek van de schat aan de rand van het bos

De alleraardigste Marc van den Putte suggereerde tijdens een van onze e-mail uitwisselingen dat ik mijn broer Teun maar moest inschakelen om het ei veilig te stellen. Subliem idee! Maar Teun wilde eigenlijk niet. Hij was weer bezig met zijn project om het eerste computerprogramma ter wereld te schrijven dat zo slim was dat het de Nobelprijs zou winnen. Een zilveren ei kon daar wel even op wachten. Gelukkig kennen broers altijd wel elkaars zwakke plekken en dus lukte het me met "zachte dwang" Teun zover te krijgen om het ei op te gaan graven.

Gisteren ontving ik het volgende verslag per e-mail van hem inclusief een hele reeks foto's.
                                                       
17:15 uur vertrokken richting Riethoven
17:41 uur auto geparkeerd in de Berkenheg
17:43 uur zandpad genomen richting noord-noord-west
17:44 uur terug naar auto om spa mee te nemen
17:46 uur zandpad genomen richting noord-noord-west
17:50 uur foto 3123253.jpg gemaakt

Het Ottekespark in Riethoven

17:51 uur foto 3123254.jpg gemaakt
17:52 uur aan het einde van het van Ottekespark tussen 2 paardenweien door gelopen

Het paadje tussen de paardenweien

18:11 uur eindelijk de plek gevonden waar het ei zou moeten liggen
18:11 uur foto 3123254a.jpg gemaakt
18:14 uur er ligt inderdaad een baksteen
18:14 uur foto 3123255.jpg gemaakt
18:15 uur baksteen verwijderd en begonnen met graven
18:15 uur foto 3123256.jpg gemaakt
18:16 uur onderbroken door telefoontje van buurman
18:31 uur buurman hangt eindelijk op (beloofd om mijn rommel in zijn tuin op te ruimen)
18:32 uur graafwerkzaamheden hervat
18:34 uur een kistje gevonden!
18:34 uur foto 3123257.jpg gemaakt

Een kistje!

18:34 uur foto 3123258.jpg gemaakt
18:35 uur foto 3123259.jpg gemaakt

Een afbeelding is zichtbaar

18:36 uur kistje uitgegraven, het is zwaar, ongeveer 1,3 kg
18:36 uur kistje geopend, het zit vol met water
18:36 uur foto 3123260.jpg gemaakt

Veel water, maar ook een nieuwe kaart!

18:36 uur foto 3123261.jpg gemaakt

Close up van de inhoud

18:36 uur er drijft een oud briefje in
18:37 uur Harrie gebeld
18:37 uur Met Harrie aan de lijn briefje beschreven en voorgelezen
18:41 uur foto 3123262.jpg gemaakt

De nieuwe kaart (blub blub)

18:41 uur foto 3123263.jpg gemaakt
18:42 uur foto 3123264.jpg gemaakt
18:43 uur terug naar auto gelopen
18:54 uur foto 3123265.jpg gemaakt
18:55 uur in auto terug naar huis
19:13 uur thuis aangekomen

Trillend van spanning had ik Teun's telefoontje aangehoord. Het oor zo hard tegen het glas gedrukt dat na het korte gesprek bleek dat ik 5 apps had geopend. Dit verhaal begon steeds meer op een jongensboek te lijken. In plaats van een ei, nog een kaart? Hoeveel van dit soort kaarten moeten we nog ontcijferen?

De kaart ligt te drogen in Teun's keuken

En deze kaart is nog ondoorgrondelijker dan de vorige. Het ergste is nog wel dat ik mijn doos vol oude kaarten uit Riethoven en omstreken, mijn vergrootglazen, mijn kompassen, mijn passers en alle andere essentiele benodigdheden van een amateur-cartograaf in Eindhoven heb liggen. En met Google maps kom ik er niet uit.

Het moeilijk leesbare bijschrift luidt "Graaf onder den baksteen op schoplengte van den drie boomen in den hoek". Let ook op de pijl in de linkerbovenhoek.

Gelukkig is gebleken dat er een hele horde aan competente en behulpzame Riethovenaren bestaat die me kunnen bijstaan. Wie weet waar dit nieuwe kaartje vandaan komt? Ik schrijf ditmaal een beloning uit voor degene die me kan vertellen waar de volgende opgraving dient plaats te vinden. Mailen kan naar HarrievandeBiggelaar@gmail.com. Houdt hierbij tijdelijk rekening met 8 uur tijdsverschil.